Może to zabrzmi trywialnie, ale film sprawił, że spojrzałam na swoje życie z innej strony i wprawił w zawstydzenie, ponieważ zdałam sobie sprawę z tego, w jak w małej mierze doceniam to co mam, a może przede wszystkim jak mało się staram, aby wykorzystać szanse jaka dostałam i dzielić się nią z innymi. Niektórzy, o wiele bardziej godni są jej pozbawiani. Jednocześnie owa historia zainspirowała mnie, dodała sił oraz woli walki z codziennymi zmartwieniami i przeszkodami, które są tak małe w porównaniu z tymi, z którymi zmierzył się Chris. Dzisiaj idziemy przeważnie do kina, aby uciec, choć na chwilę od swoich od swojego życia i problemów poprzez 2 godzinnym zatopieniu się w innym świecie, po czym wracamy do domu pamiętając tylko sceny z efektami specjalnymi. Prawdziwe kino powinno skłaniać do głębszej refleksji po seansie. Kiedyś to była jedna z najuważniejszych misji sztuki. To się niestety dzisiaj rzadko zdarza.

Początkowo myślałam, że Will Smith nie będzie pasował do ogólnej koncepcji filmu, ale totalnie się myliłam. Nie pamiętam, kiedy tak mocno przejmowałam się losem bohatera i starałam się z całych sił choćby kawałeczek jego bagażu, który mimo wszelkich przeciwności, wciąż niósł przed siebie. Ową postać, z pełną odpowiedzialnością nazywam Bohaterem w pełnym tego słowa znaczeniu. Prawdopodobnie poddałabym się przy 1/10 jego drogi i się załamała. Mam nadzieje, że, mimo, iż jest to tylko film, choć zainspirowany prawdziwą historią skłoni do refleksji i poruszy innych tak jak mnie.

Polecam film, każdemu całego serca.

Pozdrawiam