Ja również zwróciłam uwagę na ten film, początkowo ze względu na grającego tam Daniela Gilliesa. Owszem, film nie jest jakiś wybitny. Ale warto go obejrzeć, bo jest naprawdę cudownym lekiem na zbolałą duszę. Oglądając, dałam się wciągnąć w daną historię, przeżywać z bohaterami ich radości i smutki. A po seansie.. Poczułam się jak nowo narodzona. Nie będę się tu rozpisywała, kto grał lepiej, kto gorzej, bo uważam, że każdy aktor dał coś od siebie i zagrał naprawdę dobrze. Szczególnie te wspaniałe pięć pań, które grały przyjaciółki Hildy.

Taki film warto obejrzeć, by dzięki niemu móc spojrzeć na życie troszkę inaczej. I najbardziej utkwiły mi słowa, które Bobby wypowiedział do Troy'a - że najpierw musi zapłakać, by potem móc się uśmiechnąć. Niby takie oczywiste, a jednak o tym zapominamy.

Moja ocena - jak najbardziej zasłużone 7/10.